Jazz w węgierskim słońcu

Dziewiętnasta edycja Nemzetkozi Dixieland Fesztival w Salgótarián wypadła w dniach 17-18-19 maja. Festiwal jest dixielandowy raczej z nazwy, bowiem grane są na nim przeróżne odmiany muzyki. Tradycja zobowiązuje i bratankowie nie dają się namówić na jakąkolwiek modyfikację nazwy, zwłaszcza że w przyszłym roku przypada okrągła rocznica i szykuje się wielka gala, o czym organizatorzy już wspominali w tym roku i na następny zapraszali. Nasz kraj, a zarazem Zakopane w Salgótarián reprezentowała formacja Highlanders Group.

Koncertowanie przypadło na wyjątkowo gorący weekend i muzycy musieli grać w pełnym słońcu. To w zasadzie jedyna niedogodność, bo cała reszta łącznie z nagłośnieniem i organizacją była bez zarzutu. W tej rozgrzanej, piknikowej scenerii , na rozstawionej w centrum miasta estradzie, w ramach United Europe Jazz Festival (szczęśliwie także Biuro Promocji Zakopanego wróciło do kontynuacji projektu Teofila Lisieckiego z JBBO po kilku latach przerwy) odbywała się Visegradi Gala, podczas której koncertowali muzycy z Czech – Down Beat Dixieland Band, Słowacji – Pacora Trio, Węgier – Miskolc Dixieland Bend i Polski - Highlanders Group, którą tworzą zakopiańscy i podhalańscy muzycy: Szymon Bobrowski – trąbka, Maciej Cisło –gitara, Michał Dzioboń –perkusja, Marcin Chryczyk-gitara basowa, Wojciech Zwierniak – saksofon.

Młodzi muzycy, absolwenci i studenci Wydziału Jazzu i Muzyki Estradowej Akademii Muzycznej w Katowicach grający głównie standardy jazzowe, fusion z elementami muzyki góralskiej i world music, zaprezentowali tym razem oprócz „klasyki” większość własnych utworów, m. in.:

„Piyrso godzina” – aranż. M.Cisło

„Halny niepokój” – komp. Sz.Bobrowski,M.Chryczyk

„Scandynawia” –komp. M.Chryczyk

„Pani jeziora” – komp. M.Cisło.

Był więc konieczny w tej muzyce feeling, radość z możliwości wspólnego przyjacielskiego grania. Nastrój i technika, emocje i solidna improwizacja. Jednym słowem – było to granie z duszą i energią. Opuszczając gościnne Węgry muzycy musieli przyznać, że jazz w Salgótarian smakował jak gorący pörlkölt z oscypkiem popijany chłodnym Egri. Wrócą tu z pewnością!