Rok przewodnictwa tatrzańskiego. Apoloniusz Rajwa

Październikowy wieczór w Czerwonym Dworze przyciągnął miłośników Tatr, przewodników oraz wielbicieli Apoloniusza Rajwy. Legendarny przewodnik tatrzański od 1967 roku, taternik jaskiniowy od 1962 roku i speleolog, ratownik górski, z wykształcenia geograf, który ukochał Zakopane i mieszka w naszym mieście od 1947 roku opowiedział 150 letnią historię przewodnictwa tatrzańskiego ilustrując barwną opowieść historycznymi zdjęciami i skrzącymi się humorem anegdotami.

Pierwsze wejścia na tatrzańskie szczyty datowane są na XVII wiek głównie od strony węgierskiej (dziś słowackiej). Za pierwszego zdobywcę Tatr-Polaka uważany jest Stanisław Staszic, zaś za pierwszą polską turystkę uważa się Marię Steczkowską, która napisała przewodnik wydany w 1858 roku. Za odkrywcę Tatr uważany jest jednak dr Tytus Chałubiński, który Tatry po raz pierwszy zobaczył w 1848 roku i od 1873 roku bywał już w Zakopanem i Tatrach co roku.

Te i wiele innych ciekawostek niczym powieść sensacyjną przedstawił wyjątkowy gość, autor wielu artykułów, przewodników oraz książki zatytułowanej Mój Everest.

W spotkaniu uczestniczyła m.in. Joanna Staszak, naczelnik wydziału kultury i komunikacji społecznej UM Zakopane.

Apoloniusz Rajwa - geograf (UJ 1956), taternik jaskiniowy i speleolog, przewodnik tatrzański, ratownik górski, zamieszkały w Zakopanem od 1947.

W 1958-69 był pracownikiem naukowym w Wysokogórskim Obserwatorium Meteor. na Kasprowym Wierchu, w 1969-89 nauczycielem w liceum w Kuźnicach.

Taternikiem jaskiniowym jest od 1962. Uczestniczył w wyprawach odkrywczych do trudno dostępnych jaskiń tatrz., m.in. Wielkiej Śnieżnej Jaskini, Ptasiej Studni, Wielkiej Litworowej Jaskini, Lodowej Jaskini Mułowej. Brał też udział w wyprawach do jaskiń za granicą we Francji (1966) i w Austrii (1970, 1980), był kierownikiem wyprawy do jaskiń Pamiro-Ałtaju (1972). Był członkiem Komisji Taternictwa Jask. ZG Klubu Wys. w 1965-74 (przewodniczącym w 1969-71), następnie Komisji Taternictwa Jask. PZA, ponadto przewodniczącym Sekcji Taternictwa Jask. Koła Zakop. Klubu Wys. w 1967-68 i Speleoklubu Tatrz. (1979-80).W latach 1960. będąc pracownikiem nauk. w obserwatorium na Kasprowym Wierchu i współpracując z Inst. Geogr. PAN w Krakowie, prowadził badania geomorfologiczne, hydrograficzne i klimatologiczne w Tatrach Pol. i na Podtatrzu, opracowując m.in. hydrografię Doliny Rybiego Potoku, Doliny Roztoki i Doliny Pięciu Stawów Polskich. Badał też letnie płaty śniegu w Tatrach (wsp. z Mieczysławem Kłapą).

W jaskiniach tatrzańskich  badał termikę i cyrkulację powietrza. Ze swych badań opublikował Wpływ ablacji pokrywy śnieżnej w Tatrach na kształtowanie się wodostanów potoków tatrzańskich w czerwcu 1962 r. (w: "Konferencja nauk. poświęcona zagadnieniom hydrologii i meteorologii regionu krak.", Kr. 1964), Kształtowanie się gęstości śniegu na Kasprowym Wierchu w roku 1959 1960 ("Prace PIHM" nr 87, 1965), Roczny cykl termiczno-cyrkulacyjny niektórych jaskiń tatrzańskich (w: "Materiały z Sympozjum Speleologicznego." 1965).

Jest on też autorem rozdziału Alpinizm jaskiniowy w podręczniku zbiorowym "Alpinizm", współautorem przewodnika Turystyczne jaskinie Tatr, wspólnie z Christianem Parmą), autorem broszurki Kasprowy Wierch (Kr. 1988) i artykułów o różnorodnej tematyce tatrzańskiej w czasopismach. Przewodnikiem tatrzańskim jest od 1967. Członkiem zarządu Koła Przewodników Tatrz. w Zakopanem był w 1968-70. Od lat bierze udział w szkoleniu przewodników tatrz. (instruktor od 1989). Był członkiem Grupy Tatrzańśkiej GOPR, w 1978-79 był przewodniczącym jej Podkomisji Ratownictwa Jaskiniowego, uczestniczył w wyprawach ratunkowych.

Autor przewodników, książki Mój Everest, licznych artykułów.