Kolaż nie do wiary…

Takim tytułem opatrzony został tekst dyktanda, które wczoraj pisali uczniowie 5 zakopiańskich szkół ponadgimnazjalnych Powiatu Tatrzańskiego. Już po raz 17. w Zespole Szkół Hotelarsko Turystycznych w Zakopanem zorganizowano Powiatowy Konkurs Ortograficzny. 24 uczestników zmagało się z różnymi zawiłościami ortografii, interpunkcji i kompozycji tekstu, który dotyczył bohaterów dramatów Williama Szekspira. Kłopoty piszącym sprawiły nie tylko typowo ortograficzne dylematy: z zażenowaniem, uśmierzaniem boleści czy zżymaniem się na słowa Romea. Okazuje się, że Ofelia może być Operią, a nawet ofermą…

Tekst dyktanda ułożony (jak co roku) przez polonistki z „Hotelarza”, nagrodzony został brawami – a zatem, mimo trudności, podobał się uczestnikom konkursu, do których dołączył w tym roku również dyrektor ZSHT, pan Zdzisław Króżel!

Pierwsze miejsce (ex aequo) zdobyli: Katarzyna Łukaszczyk ze Społecznego Liceum Ogólnokształcącego STO i Emil Kamiński z Zespołu Szkół Ogólnokształcących, na trzecim miejscu znalazł się Mateusz Cudzich z Technikum Ekonomicznego w ZSHT. GRATULUJEMY!!! Nagrody dla laureatów, ufundowane przez Starostwo Powiatowe w Zakopanem, wręczyła Pani Anna Pęksa, Naczelnik Wydziału Oświaty. Nauczyciele pracujący w komisji otrzymali również upominki, natomiast szkoły, biorące udział w konkursie i pozostali zawodnicy nagrodzeni zostali dyplomami. Poczęstunek dla uczestników i komisji konkursowej przygotowali uczniowie ZSHT pod kierunkiem pani prof. Małgorzaty Guzal Woźniak, a fundatorem napojów i słodkości była Spółdzielnia Uczniowska „Winien-Ma”. Wszystkim, którzy przyczynili się do organizacji i przeprowadzenia konkursu serdecznie dziękują organizatorki: Ewa Kowalczyk I Aleksandra Bort.

KOLAŻ NIE DO WIARY (2016)

Lubujący się w rankingach zachodnioeuropejscy dziennikarze, konstruując listy  superpoczytnych pisarzy tysiąclecia, trwożliwie komentowali efekty. Otóż nieodmiennie najwyżej w hierarchii plasował się nietuzinkowy dramaturg William Szekspir/Shakespeare. Niewątpliwie jest to arcymistrz, ze wszech miar godzien honorów.

Gdyby ktoś chciał z grubsza policzyć liczbę egzemplarzy jego książek, chyżo mnożąc w głowie ilość kopii filmów lub realizacji szekspirowskich sztuk, usiłujących żmudnie oddać nastrój ówczesnych czasów, to okazałoby się, że dramatopisarz ze Stratfordu jest  alchemikiem słowa.

Żądni wrażeń, choć nie superrześcy, posłuchajmy z przymrużeniem oka nieco przenicowanych historii jego bohaterów.

Ledwo bladozłoty półokrąg księżyca ustępuje złotoczerwonemu, świeżo wschodzącemu  słońcu, a przed naszymi oczyma staje balkonowa scena.
-/„Już mnie waćpan opuszczasz, nie nakroiwszy rzeżuchy? Dwój się i trój, majstruj i pięknie salę wystrój, a potem wojażuj” – rzecze Julia do Romea.
W okamgnieniu sceneria przekształca się w zgoła inny pejzaż. Na cmentarzu przaśną nocą, z półuśmiechem, przechadzając się w tę i we w tę, duński książę próbuje uśmierzyć boleść skołatanego serca. Przesłonięta cherlawymi krzewami Ofelia z zażenowaniem słucha strzępów jego rzewnych wyznań:
-/„Być albo nie być…”
-/„Gwałty ciemiężców, nieugiętość rządców…”

Na te słowa zżyma się Ofelia, nie próbując nawet przedzierzgnąć się we wstrzemięźliwą w wysuwanie sądów białogłowę.

Jeśli wysłuchawszy tych historii o superbohaterach zechcecie uruchomić machinę wyobraźni, to na pewno ani mżący deszcz, ani napstrzony pejzaż nie zniechęci rozzuchwalonej młodzieży do stworzenia kolażu nie do wiary.