Bartuś Obrochta - 85. rocznica śmierci góralskiego skrzypka i przewodnika tatrzańskiego

Są tacy ludzie, o których świat pamięta zawsze! Bo byli wielcy, bo tworzyli, bo niszczyli albo żyli po Bożemu. Jednym z ludzi nieprzeciętnych, jednym z twórców muzyki góralskiej był Bartłomiej Obrochta. A ponadto był znanym i cenionym przewodnikiem tatrzańskim, strażnikiem leśnym, gospodarzem schroniska w Tatrach, wydawcą i podhalańskim gazdą, a także przyjacielem wielu artystów odwiedzających Zakopane na przełomie XIX i XX wieku.

Jak co roku spotkaliśmy się w "Atmie" - Muzeum Karola Szymanowskiego, by wspomnieć Bartusia w 85. rocznicę śmierci (zmarł z 30 kwietnia na 1 maja 1926r. na ścieżce pod reglami) i jego "muzycznych" przyjaciół. Na słowno - muzyczny wieczór przybyli: mieszkańcy Zakopanego, szczególnie z okolicy "Atmy", mieszkańcy Kościeliska, turyści z Radomia i Warszawy, rodzina Obrochtów i rodzina Papieży. Drugim "bohaterem" spotkania był tancerz występujący z Bartusiem - Jan Gąsienica-Tomków. A jednocześnie znany przewodnik tatrzański i zasłużony ratownik TOPR -u (żył w latach 1901 - 1989).

O Bartusiu Obrochcie opowiadali: prawnuczki - Maria Kukuc i Zofia Majerczyk oraz Adam Kitkowski. Natomiast Jana Gasienicę-Tomkowego wspominali: Jan Komornicki i córka Helena Papież.

Bartusiową nutą na skrzypcach i basach wieczór wzbogacili: Józef Gąsienica - Brzega, Andrzej Obrochta - Bartuś i Krzyś Gruszka (wszyscy potomkowie Bartusia).

Druga część wieczoru odbyła się jak zwykle w "Białej Izbie" Związku Podhalan. Oprócz wspomnień, „Obrochcianki" recytowały wiersze o przewodnikach i ratownikach, czytano opis "wyprawy" górali tatrzańskich (z kapelą Bartusia na czele) na Śląsk w 1921r. ze sztuką teatralną o Janosiku. Później córka Tomkowego objaśniała liczne pamiątki po swoim ojcu (w tym Krzyż Komandorski Polonia Restituta, jedno z najwyższych cywilnych odznaczeń w Polsce). A kapela Obrochtów już w czteroosobowym składzie przygrywała  i Bartusiową i Sabałową nutę.

Jeśli będziecie Państwo wędrować w tych dniach ścieżką pod reglami, zatrzymajcie się przy kapliczce, która jest "skromnym" pamiętaniem o artyście, co żył bardziej dla świata niż dla siebie, a umarł bliżej gór niż ludzi - bo tak marzył, a Bóg tak sprawił.