Kiedy w 1973 z inicjatywy bukowiańskich działaczy, przy wsparciu całego grona wspaniałych, oddanych góralskiej kulturze ludzi, zorganizowano pierwszy „Góralski Karnawał”, nikt chyba nie przypuszczał, że impreza ta na stałe zagości na bukowiańskik wiyrchak. Atmosfera radosnego kolędowania i ludowej, miysopustowyj zobawy od lat ściąga do Bukowiny kolędników i rzesze turystów z całego kraju. Cóż więc niezwykłego, poza zabawą, jest w tym góralskim kolędowaniu? Czy Herod i jego świta, diaboł i śmierztecka, turoń i koza, a może te płynące z serca życzenia na scyńście, na zdrowie, na to Boze Narodzynie i cobyście byli weseli jako w niebie janieli? A może, poza obrzędem, odnajdujemy w tym kolędowaniu tę odwieczną tęsknotę człowieka za Dobrą Nowiną? Jak każe stary obyczaj, kolędnikom należą się podziękowania. Wszak kolędowanie to przecież wymiana darów. Kiedy więc ze sceny zabrzmi śpiew za kolynde dziynkujymy, publiczność odpowiada gromkimi brawami. czytaj więcej